Türkiye'nin 2011'deki Arap Ayaklanması'ndan bugüne Suriye politikasındaki dönüşüm ele alınan bu yazıda, Ankara'nın askeri seçeneklere yönelmesi ve Ahmed Eş Şara liderliğindeki geçici yönetime verdiği destek eleştiriliyor. Süveyda'da Dürzilere yönelik katliamlar ve Suriye'deki diğer azınlıkların maruz kaldığı şiddet üzerinden Türkiye'nin insani ve stratejik açıdan yumuşak güç yerine sert politikalara yönelmesinin sonuçları irdeleniyor. Yazı, Türkiye'nin bölgede İsrail'in artan etkisine karşı alternatif bir rol üstlenebileceğini, ancak mevcut politikaların Suriye'yi etno-dini çatışmalarla parçalanmış bir Lübnan senaryosuna sürüklediğini savunuyor.